Mijn hele dag naar de knoppen

‘Ben jij maandag tussen 10 en 12 uur thuis?’
‘Mooi, want ze komen de dakgoten schoonmaken, en ik ben er niet.’

Dat is fijn aan werken vanuit huis.

Het is ondertussen 12 uur geweest, en je raadt het al: ik heb geen dakgotenschoonmaker gezien.

Huh? Hoezo naar de knoppen?
Nou, ik kon dus niet doen wat ik wilde doen.

Een podcast opnemen, een meditatie maken en een pakketje ophalen.
Plus nog véél meer dingen.

Het is raar, dat ik niet heb gedaan wat ik van plan was.
De afspraak was gepland en bestond alleen virtueel.

Allerlei gedachten spoken er door mijn hoofd:

‘Wie heeft de afspraak verkeerd gemaakt?’
‘De volgende keer, zorg je dat je zelf thuis bent.’
‘Ik heb m’n werk niet kunnen doen.’

Ik ben blij dat ik mediteer.

Vroeger was ik uit m’n dak gegaan

Nu zie ik dit soort gedachten opkomen.
Maar ze krijgen geen grip op me.

Het worden geen verhalen.
Ze verdwijnen geruisloos.

Net zoals ze gekomen zijn.
Ik kan niet anders, dan accepteren wat er is.

De wereld draait gewoon door.
Ook met volle dakgoten.

‘Het is zoals het is.’
Vroeger vond ik zo’n uitspraak te makkelijk.

Hoe het werkt met gedachten, dat snap ik al jaren.
Maar tussen snappen en écht weten, zit een groot verschil.

Ik ben zó blij dat ik mediteer.