Het was de eerste keer dat ik oog in oog stond met deze man.

Ik was eerstejaars NLP student.

Er was al weken van tevoren aangekondigd dat deze beroemde NLP-er een belangrijk aandeel had in het afnemen van het NLP examen. 

NLP staat voor Neuro Linguïstisch Programmeren. Met NLP leer je door taalpatronen te herkennen hoe je betekenis geeft aan situaties. En je leert hoe je die betekenis kan veranderen, waardoor je meer mogelijkheden krijgt om te reageren in die situaties.

Als examenopdracht kregen we van deze man een anderhalve dag durende oefening met de naam Eyes of the Soul.

Ik noem het oefening, maar een beter woord is proces. Het is letterlijk een soort van stappenplan.

Iedere stap heeft een betekenis met daaraan een gekoppeld gevoel.

Ben je weleens op een schoolreünie geweest? Dat gevoel dat je krijgt als je weer op dezelfde plek zit in je oude klas. Zo werkt dat bij deze oefening ook.

Stap voor stap ga je door gevoelens zoals je was.

Maar je bouwt ook nieuwe gevoelens op. 

Meer zoals je nu bent.

Na de oefening lijkt het wel of je verleden niet zo’n grote invloed meer op je heeft.

Ik voelde me ook echt lichter, alsof ik een zware rugzak had afgedaan.

Maar ja, nu de test.

Bij Eric Schneider.

Bij bekende mensen krijg ik vaak een nerveus gevoel.

Nu ook weer. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen.

Ik stond voor hem en Eric keek me vriendelijk aan.

Bijna fluisterend vroeg hij mij waar ik een probleem mee had.

Ik merkte dat ik erg rustig praatte en legde een situatie uit.

“Als ik een sheet verkeerd op de overheadprojector leg, dan breekt het zweet me uit. Ik kan wel door de grond gaan.”

Hij luisterde.

Het bleef stil.

Zelfs het geroezemoes van alle studenten die met de oefening bezig waren hoorde ik niet meer.

En opeens kwamen daar de woorden van hem:

“Mmmmm, juist ja. En wat is daar het probleem mee?”

Alsof ik na te lang onder water zwemmen bovenkwam en ik weer zuurstof kon happen, zo voelde het.

Ik zei: “helemaal niets, er is helemaal geen probleem.”

“Voila” zei Eric, en lachte vriendelijk.

Vanaf dat moment durfde ik te gaan falen. En te leren van dingen die ik niet goed doe. 

Lukt dat altijd? Nee, zeker niet. 

Maar op lastige momenten denk ik terug aan mijn gesprek met Eric Schneider. 

Het kan zó makkelijk zijn. 

Want wat is nou écht een probleem?

Ik snap ook wel dat je zekerheid wil en dat je wil weten dat het goed komt. 

Maar dan leg je de verantwoordelijkheid buiten jezelf.

In al mijn programma’s en meditaties kom ik steeds terug op hoe je de controle bij jezelf houdt. 

Zodat je die zekerheid van binnenuit voelt.

Dat komt ook terug in mijn nieuwe programma dat ik over een dikke week lanceer. 

Ik kijk er nu al naar uit.

Groet,

Frank Bruining

P.S. Eric Schneider overleed afgelopen 6 september. Ik ben hem voor altijd dankbaar.